Köyümüzde yaz sabahları, güneşten önce uyanırdı. Henüz ufukta kızıllık belirmeden horozlar ötmeye başlar, köyün üzerine doğan günle birlikte hayat da yavaş yavaş canlanırdı. Annem, evin taş ocağında tereyağının mis kokusunu bazlamaya işler, dumanı tüten ocağın başında sessizce dua ederdi. Babam, ahırdaki hayvanların yattığı yeri özenle temizler, sabah serinliğinde evin bahçesindeki kuyudan hayvanlarımız için su çekerdi.

Ve ben... Çocukluğumun en huzurlu sabahlarına, köy camisinin serin taşlarına bastığım o anla başlardım. Avlunun duvar dibine bıraktığım ayakkabılarım, ardımda kalan dünyayı simgelerdi sanki. Camiye yalın ayak girerken, taş zeminin serinliği sadece tenime değil, ruhuma da işlerdi. O an, içimde bir yerlerde dünyanın gürültüsünden uzak, sonsuz bir sessizliğe kavuşurdum.

O cami...
Taş duvarları yazın serin, kışın sıcaktı. Küçük pencerelerinden süzülen ışık, yerde desenler oluşturur; kubbeden sarkan eski avizeler, sanki yıllardır bizim için orada dururdu. Kur’an kursumuz oradaydı. Hocamız saatinde gelir, mushafı önüne koyar, biz de sıraya dizilir, sessizce dinlerdik.

O sıralarda en iyi arkadaşım İbrahim’di. Gülerken gözleri kaybolurdu. Ezber yarışlarında hep onu takip ederdim. Zeki ve idealist bir çocuktu. Minareye kim çıkacak, ezanı kim okuyacak diye tatlı bir rekabetimiz vardı. Aramıza sonra Osman ve Şaban katıldı. Şaban, rahmetli Ali abimin oğluydu. Sessiz bir çocuktu ama her şeyin farkındaydı. Biz konuşurken o dinler, bazen sadece gülümserdi.

Cami bizim için bir ibadet yerinden ibaret değildi. Bir oyun alanıydı, bir okuldu, bir sırdaştı. Bahçesinde oyunlar oynar, avludaki ağaçların dibinde oturur, bazen minarenin gölgesine sığınıp hayaller kurardık. O minareye bakarken, sanki büyüyünce daha güzel bir dünyanın kapılarını aralayacağımıza inanırdık.

Ama bir gün...
Bir sabah fark ettik ki hocamızın bakışları değişmiş. Dualarının arasına anlamadığımız kelimeler girmeye başladı. Ders aralarında köyün kadınlarının kahvehaneye çağrıldığını, referandumdan bahsedildiğini duyduk. O günün cemaati, bugünün ise terör örgütü kabul edilen malum örgütün temsilcileriyle, köylü kadınlarımıza anayasa değişikliğine “Evet deyin” diyordu hoca. Önce ne olduğunu anlamadık. Sonra... Konular hep aynıydı: oy, referandum, “emir geldi”…

Biz çocuk aklımızla camiye ibadet etmeye gelirken, hocamız camiyi bir fikrin, bir grubun ideolojik karargâhına çevirmeye başlamıştı.

Bir gün İbrahim’le cami avlusunda otururken, bana döndü:
“Bizim hocaya ne oldu?” dedi.
Sustum. Cevabını ben de bilmiyordum. Sadece içimde bir rahatsızlık vardı. Gökyüzü biraz daha karanlık, minare biraz daha uzak görünüyordu artık.

Yıllar geçti. Cami hâlâ orada duruyor. O taş duvarlar, o ağaçlar, o avlu… Hepsi yerli yerinde. Ama içimde o camiye dair iki ayrı zaman var artık. Biri masumiyetin, oyunların, dostluğun zamanı... Diğeri, sessizce çöken bir gölgenin zamanı.

Bugün biliyorum ki, çocuk aklımla bile doğruyu hissetmişim. İnanç; insanların saf kalplerinde yeşermeli. Siyaset, inanca karıştığında sadece kutsalı değil, geleceği de kirletiyor. Camiler propaganda kürsüsü değil, huzurun evi olmalı. Minareler, politik değil; umut dolu sesler taşımalı göğe...

Arkadaşlarım şimdi nerede bilmiyorum. Ama eminim, o çocukluk sabahlarını onlar da hatırlıyordur. Ve belki onlar da minareye baktığında, bir gölgeyi değil; eski safiyeti özlüyorlardır.

Köyde hâlâ o cami var. Ama o caminin içindeki çocuklar değişti. Belki yine ezber yapıyorlar, belki yine sırayla ezan okuyorlar. Ama onlara tek bir miras bırakmak istiyorum:
İnancınız tertemiz kalsın. Ona gölge düşürmeyin.

Halil Baki ÇELEN