Yavaş yavaş ölüyoruz hepimiz...Her gün biraz daha eksiliyor içimizden bir şeyler… Ne zaman, nasıl gideceğimizi bilmiyorum ama, benim kalbim artık her atışta daha yorgun… İçimden bir ses hep fısıldıyor: “Yaklaşıyor.”

Sabah gözümü açınca artık “iyi ki uyandım” diyemiyorum. Güneş doğuyor ama içimdeki karanlık gitmiyor. İçim bomboş. Sanki ruhum çoktan gitmiş de, sadece bedenim ayakta durmaya çalışıyor gibi…

Çok yoruldum. Ama bu öyle bir yorgunluk ki, yatınca geçmiyor. Uyuyunca dinlenmiyor insan. Çünkü bu yorgunluk kalpten geliyor. İçimde umut denen şey küllenmiş. Bir kıvılcım bile kalmamış.

Kimseye kötülük etmedim. Yalnızca kendi bildiğim gibi, kalbimin doğrularıyla yaşamaya çalıştım. Düşündüm. Sustum. Ama ne zaman sustum, “niye konuşmuyorsun” dediler. Ne zaman bir şey söyledim, “sus” dediler. Her kelimem bir suç gibi, her suskunluğum isyan gibi görüldü.

Düşüncelerim zindan oldu bana. Fikirlerim zincir oldu. “Yanındayım” diyenler ilk fırtınada kayboldular. Dost bildiklerim sessizleşti. Kalabalıklar bir anda ıssızlığa döndü. Geriye sadece ailem kaldı. Ama onların da gözleri dolu. Onlara yük olmaktan, onları üzmekten korkuyorum. En çok da bu içimi yakıyor.

İki yol var önümde: Ya bu dünya denen yükü sırtlanıp sürünerek devam edeceğim… Ya da bırakıp gideceğim. Ama ne olursa olsun, gücüm kalmadı. Artık hiçbir şey umurumda değil. Sadece içimde bir çöküş var. Duygularım bile susmuş.

Gazetelerde, haberlerde gördüğünüz o kişi ben değilim. Beni tanımadan, dinlemeden karalayanlar, kendi kirlerini bana bulaştırdı. Ben sadece bir defa “anlaşılmak” istedim. Sadece bir kişi “Seni anlıyorum” deseydi, belki bu kadar kırılmazdım. Ama olmadı. Sustum, suçlandım. Konuştum, susturuldum.

Ailem perişan… Ben perişan… Dünya kimine ödül, kimine ceza. Ben bu dünyanın ortasında yanarken, bir kişi bile “gel” demedi. Bir el bile uzanmadı. İşte en çok da bu koydu: Sessizliğime kulak veren çıkmadı.

Şimdi bu satırları yazıyorum. Belki de bu son sözlerim olur. Kimse anlamadı yaşarken, belki ölmeden önce biri anlar diye…

Şunu unutmayın:
Bir insanı dinlemeden yargılamak, en büyük haksızlıktır.
Bazen bir tek kelime, bir sıcak el, bir anlayış… koca bir hayatı kurtarabilir.

Şimdilik hoşça kalın.
Ve ne olur...
Birini susturmadan önce, sessizliğini duymaya çalışın.
Çünkü bazı sessizlikler, haykırmaktan daha çok şey anlatır.

Halil Bâki Çelen